De aanzet voor Blonks loopbaan was een roddel van zijn buurvrouw. Ze was schoonmaakster bij Herman van Veen en wist te vertellen dat de zanger ging trouwen. “Niemand mocht het weten, maar ik trok mijn plan”, vertelt Blonk, toen achttien jaar oud. “Ik nam een dag vrij en reisde af naar de plek waar het huwelijk zou plaatsvinden. Mét fototoestel. Van Veen kwam het gemeentehuis uit met zijn kersverse echtgenote en was woedend dat zijn huwelijk was uitgelekt. Ik belde het Algemeen Dagblad met de mededeling dat ik een primeur had. Ze hadden interesse. Mijn vader reed me naar Rotterdam, ik liet onderweg de afdrukken drogen bij de autoverwarming. Eén van de foto’s stond een dag later op de voorpagina van de krant, inclusief naamsvermelding.”

Het moge duidelijk zijn: Blonk was als jongen al eigenwijs en doortastend genoeg om uit te groeien tot een goede fotograaf. De kick-off voor zijn carrière als fotograaf was met het behalen van de voorpagina van het AD een feit. Tóch was het een paar jaar later iets anders waar Blonk voor ging. “Ik was altijd al gek van film, organiseerde vaak filmvoorstellingen en had een eigen 16 mm opwindcamera. Ik ontmoette iemand die aan de Vrije Academie Psychopolis in Den Haag studeerde. Wat hij vertelde, klonk me als muziek in de oren: op de Academie was apparatuur aanwezig en je kon er naar hartelust monteren. Dat zag ik wel zitten en ik startte met de filmopleiding. De animatiefilmpjes die ik in het begin maakte, zijn nu terug te vinden in het archief van het Filmmuseum.” Na de Vrije Academie besloot Blonk beide vaardigheden verder uit te bouwen. Nog steeds maakt hij naast foto’s ook filmpjes. 

Blonks passie voor reizen gaat verder terug dan zijn studietijd. “Als kind fantaseerde ik dat ik later een bus zou kopen waarmee ik de hele wereld zou afreizen”, vertelt de fotograaf. “Met een ingebouwde patatkraam zou ik mijn geld verdienen. Toen ik ouder was, gooide ik die kraam overboord. Wat bleef was de drang om de wereld te zien.”

Blonk werd reisleider. Hij organiseerde cultuurreizen naar het Midden-Oosten en Midden- Amerika. Wanneer het drukke reisprogramma dat toeliet, schoot hij plaatjes van prachtige taferelen die hij onderweg tegenkwam. Eerst met een grote analoge Nikon, maar dat bleek - net als een filmcamera - niet praktisch voor op reis. Blonk schafte een kleine, digitale Canon aan en kan daarmee een stuk beter uit de voeten. “Ik concentreer me tijdens mijn reizen vooral op mensen. Landschappen vind ik minder boeiend. Het is een interessant spel om contact te maken met mensen die je onderweg tegenkomt.”

 

Vooral Afrika en de Arabische wereld zijn populaire bestemmingen van Blonk. “Het zijn fotogenieke gebieden,” legt hij uit. “De natuurvolken die er wonen, leiden een totaal ander leven dan wij en dat is fascinerend om te zien. De globalisering heeft de cultuur van deze mensen nog nauwelijks aangeraakt.”

Ethiopië vindt Blonk het meest bijzonder. “Door de hoge bergen zijn er in het verleden weinig indringers geweest. Daardoor heeft het land een heel eigen cultuur ontwikkeld. Het land herbergt bijna tachtig verschillende volken op een relatief kleine oppervlakte. Ethiopiërs zien er bovendien prachtig uit, sommigen wikkelen zich in doeken met de meest geweldige kleuren, anderen beschilderen hun lichaam.”

Dagblad Het Parool publiceerde onlangs een fotoserie van Iranese vrouwen, gemaakt door Blonk. Hij bezocht op een nationale vrije dag een dorpje in de buurt van Teheran, voor veel stedelingen dé plek voor een ontspannen dagje uit. De vrouwelijke bezoekers poseerden onbevangen voor Blonks lens. Verbazingwekkend als je bedenkt dat vrouwen in het Midden-Oosten niet bekend staan als de meest toegankelijke personen.

“Mijn collega’s bij Indigo, het magazine over inheemse volken waarvoor ik schrijf en fotografeer, verbazen zich er regelmatig over hoeveel ik voor elkaar krijg. Hoe ik dat doe? Heel simpel: ik ga gewoon voor de mensen staan die ik wil fotograferen en vraag ze of het mag. Collega’s krijgen regelmatig stenen naar hun hoofd, ik krijg medewerking.” Het resultaat: van dichtbij geschoten portretten van mensen die recht de lens in kijken. “Terwijl foto’s van andere fotografen vaak van veraf én stiekem genomen zijn.”

Ik begreep niet waarvan ze me verdachten, maar durfde het ook niet te vragen. In mijn tas zat nog een camera en ik was als de dood dat als ik té bijdehand zou zijn, ze mijn bagage verder zouden doorzoeken en ook díe zouden ontdekken. Gelukkig gebeurde dat niet.” Blonk werd vrijgelaten. Hij laat zich niet afschrikken door dergelijke gebeurtenissen. “Angst is een slechte raadgever. Dit is het risico van het vak."

 

De meest bijzondere plekjes van de wereld fotograferen heeft ook zo zijn kanttekeningen. Blonks foto’s kunnen toeristen naar plekken lokken die juist rustig zouden moeten blijven. “Ja dat is lastig,” geeft de fotograaf toe. “Sommige plekken zijn zó ongelooflijk mooi en vredig, dat het beter zou zijn die niet te fotograferen. Of om die in elk geval niet te publiceren. Maar dat is geen optie. Het is juist zo leuk om mensen al dat moois te laten zien. Bovendien is het in onze wereld niet langer mogelijk om gebieden onbekend te houden. Als mooie plekjes dan tóch de wereld overgaan, dan maar door mij!”

© 2007. Alle rechten op de foto's bij dit interview liggen bij Matthijs Blonk en mogen zonder zijn schriftelijke toestemming niet elders worden gebruikt.